Arapçanın Türkleri Araplaştırması - Türkler Araplaşıyor mu?

 

Türk tarihinde Arapça çok mühim bir yer tutmuştur. Arap hegomonyacılığı İslam dinini de arkasına alarak Türkler ve başka milletler üstünde Arap egemenliği kurmuştur. Örneğin İslamiyet ile ilişkisinde Araplar kendilerini birinci sınıf Müslüman kendi dışındakileri de ikinci sınıf ya da mevâli (köle) Müslüman olarak görmüşlerdir. Türklerin İslamiyet ile ilk tanışması 8. ve 9. yüzyıllarda Türkistan da olmuştur. Arap ordularının komutanlığını yöneten Zalim Hac- cal ve Kuteybe ile Türklerin tanışması Türklere ağır faturalara mal olmuştur. Binlerce Türk genci canlarını vermek zorunda kalmışlardır.

Yüzyıllarca Arapça Allah’ın dili, Arap örfü ise İslami gelenek olarak İslamiyet’i kabul eden uluslara İslam’ın şartı olarak kabul ettirilmeye çalışılmıştır. Böylece İslam olmak için adeta Arap örf ve adetlerini Arap kültürünü benimsemek şart koşulmuştur. Bu nedenle insan temel hak ve özgürlüklerinden birçok şey kaybedilmiştir. Tabi bu durum bütün Araplar ve bütün Arap ülkeleri için söylenemez. Laik Cumhuriyetten yana Araplar ve Arap ülkeleri de var. Örneğin; bizim ülkemizde özellikle; Adana, Mersin, Hatay, İskenderun ve çevresinde yaşayan Arap yurttaşlarımız laik Cumhuriyetten yana, Atatürk ilkelerini benimsemiş modern toplumsal kesimimizdir. Tarihte; Türk Arap ilişkileri söz konusu olduğu zaman ya da Arap hegemonyacılığından söz ettiğimizde bu toplumsal kesimimiz anlaşılmamalıdır. Eleştiri konumuz İslamiyet’in adını kullanarak kurulmaya çalışılan Arap hegemonyacılığıdır. İslamiyet’i kabul eden ulusları Arap hegemonyacılığının asimilasyonudur.

Bu durumu İslam bilgini Mehmet Akif Ersoy şöyle tanımlamıştır: “Müslümanların hepsi cahil; Arap’ı cahil, Türk’ü cahil, Kürdü cahil, Arnavut'u cahil... Hepsi cahil...

Dünya dünya olalı, gafletin cehaletin, körlüğün, sağırlığın bu mertebesi ne görülmüş ne işitilmiştir.

Biz cehaletimiz yüzünden dini bu hale getirdik. Din de bizi bu hale getirdi. İslam dini bir miskinlik dini oldu.”

Mehmet Akif Ersoy’un hutbelerinde ifade ettiği İslam dünyası hiç iç açıcı değil. Bugünkü İslam dünyasına baktığımızda görülen tablo aşağı yukarı aynı. İşte İran: Şehrin büyük meydanlarında sıkça görülen bir afişte, “Hicap giymeyen kadın fahişedir.” Hicap; İslami giysiye verilen isimdir. Kadınlarda örtünme yaşı; 7’dir. İslami giysi giymeyen kadının cezası ölümdür. İslami giysi kendi tanımladıkları kadının gözünün bile gözükmediği giysidir. Kadının; oje, ruj kullanması, süslenmesinin cezası 74 kırbaçtır. Kadının şahitliği erkeğin yarısıdır. Kadın koca izni olmadan (yazılı) seyahat edemez, çalışamaz, okuyamaz, evden dışarı çıkamaz. Birbirini tanımayan bir kadın ve bir erkek bir mekanda bulunamaz. Bulunursa zina sayılır. Zina suçu taşlanarak öldürülmektir. Hem de cami avlusunda cuma günleri cuma namazından sonra bu iş yapılır. Koca zina eden eşini öldürürse cezası yoktur.

Koca istediği an eşine haber vermeden eşini boşar. Bu durumda kadının çocuklar üstünde hiçbir hakkı yoktur. Bakire kızlara işlediği bir suç nedeni ile idam cezası verilirse bakire olduğu için idam edilmez. Ancak bekâreti bozulduktan sonra cezası uygulanır. İran’da İslami geleneğe göre kız çocuklarının evlenme yaşı 9’dur. Mirasta kadın erkeğin yarısı kadar alır. İran’da geçici birlikte olmak için muta nikâhı yapılır. Bir gecelik ilişki için erkek istediği bir kadın ile birlikte olmak için imam kanalı ile muta nikâhı yapar.

Suudi Arabistan’da; kız çocuklar 6 yaşından sonra erkeklerle aynı ortamda bulunamaz. Bu günah ve yasaktır. Kızlar erkek öğretmenlerden ders alamaz. Sadece telefon ya da monitör ile soru sorabilir. Bu ülkede, konser, tiyatro, sinema yerleri açmak İslam’a göre günah ve yasaktır. Kadınların spor için koşması, zıplaması, araba kullanması günah ve yasaktır. Kadının arabanın ön koltuğuna oturması günahtır. Sevgililer günü, doğum günü v.s. nedeni ile çiçek, hediyelik, kart satışı, mum, çiçek, v.s. günah ve yasaktır. 2002’de süslü vücut hatlarını gösteriyor diye 82.000 çarşaf yasaklanmıştır. Üreten ve giyenler cezalandırılmıştır. Afganistan’da; İslami giysi dedikleri giysiyi giymeyen kadınlar idam ediliyor. Kadına okula gitmek yasak. Kan davalarında para yerine kız çocuklar hibe edilir. Zina yapan kadın dedikleri kadınlar günahkar diye kendi İslami anlayışlarına göre, cuma namazı sonrası stadyumlarda binlerce erkeğin önünde taşlanarak (recm) öldürülür.

Ahlaksız görülen kadına verilen ceza ölümdür. Kadınların dondurma yemesi, müzik dinlemesi, şarkı söylemesi, dans yapması yasak ve günahtır. Kadınların gülmesi, fotoğraf çekmesi, TV, radyo vs. dinlemesi günah ve yasaktır.

Hırsızlık yapanın el ve ayakları kesilir. Oje süren kadının eli, ruj süren kadının dudakları satırla kesilir.

Bu ve benzer uygulamalar, Suudi Arabistan’da, Sudan’da, Fas’ta, Birleşik Arap Ülkelerinde ve birçok İslam ile yönetilen ülkede devam etmektedir. Cahiliye döneminin örf ve adetleri İslam adı altında bizim gibi ülkelerde de özendirilmektedir. İslamiyet’e inanma Araplaşmaya dönüştürülmeye çalışılmaktadır. İşte Hz. Muhammed’in söylediği iddia edilen bir Hadisi Şerif: “Arapları üç nedenle sev: Çünkü ben bir Arap’ım, çünkü Kur'an Arapçadır ve çünkü cennet sakinleri Arapça konuşurlar. Arapları sevmek imandır. Onlardan nefret etmek ise imansızlıktır,

Bu anlayış açıkça Arapları üstün millet sayma değilse nedir? İslamiyet kabul eden bir Türk böyle bir anlayışı benimserse iyi Müslüman olmak için Arapça hayranı Türk karşıtı olmaz mı?

Hâlbuki Türkler tarihleri boyunca Araplarla girdikleri ilişkiler sonucu hep kaybeden taraf oldular. Osmanlının son döneminde ise Araplar İngilizlerle birleşerek Müslüman Türkleri arkadan vurdular. Bir zamanlar Kâbe’yi bekleyen Türk ordusu sadece Kâbe’yi değil, Arap yarımadasını, Yemeni, Kuzey Afrika’yı, Filistin’i, Kerkük’ü, Musul’u, Halep’i, Şam’ı bile İngilizlere bırakmak zorunda kaldı. Bu durum Türklerin Arapça ile tanışması sonucu oldu. Arapça ve Araplara ödenen fatura bu oldu.

Bu durumu o yıllarda cephelerden cepheye koşarak yaşayan Mustafa Kemal Atatürk şöyle anlatıyor: “Türkler Arapların dinini kabul etmeden evvel de büyük bir millet idi. Arapların dilini kabul ettikten sonra bu din Arapların (..) Türklerle birleşip bir millet teşkil etmelerine hiçbir tesir etmedi. Bilakis Türk milletinin millî rabıtalarını gevşetti; millî hislerini, milli heyecanını uyuşturdu. (..)

Türk milleti birçok asırlar, (..) bir kelimesinin manasını bilmediği halde Kur’an-ı ezberlemekten beyni sulanmış hafızlara döndü. (..)

Türk milletini Allah için, Peygamber için topraklarını, menfaatlerini, benliğini unutturacak, Allah’la mütevekkil kılacak derin bir gaflet ve yorgunluk beşiğinde uyuttular.

Yukarıda kısa bir bölümünü okuduğunuz yazı, Cemal Şener’in Arapçanın Türkleri Araplaştırması adlı kitabından alıntıdır. Kitabın tamamını okumak veya indirmek için bağlantıya tıklayabilirsiniz.